Tsiamandani Kiriaki

Kiriaki Tsiamandani

Ανέτειλε , πάντα να ανατέλλεις …

Άφηνε πίσω της το μέρος με τα ψηλά τείχη  και τα σκοτεινά παράθυρα .

Το φως που  έλειπε, το σκοτάδι που περίσσευε – έγραφε στα μάτια της .

Κάθε εμπόδιο  στο ύψος μιας αμαρτίας

να θυμίζει  την τροχιά της ένοχης.

Βγήκε από το στενό  δρόμο και ξεκίνησε να περπατάει… ζητώντας

Άφεση .

Ότι είναι πίσω από εμάς μένει πίσω – αλλιώς παραμορφώνει την όραση , τη ματιά .

Πάντα φοβόταν  τις γέφυρες , τα σώματά τους .

Εκεί που έσμιγε το πριν με το μετά υπήρχε δέος .

Όμοιο με τον θαυμασμό της γέννας , όμοιο με την κομμένη κλωστή της φρέσκιας αρχής …

Ζήτησε από  τα νερά κ τις μάγισσες των βυθών  να Ξαναγίνει

κι εκείνα εύχονταν πιασμένα σε έναν κύκλο

«Ανέτειλε, πάντα να ανατέλλεις …»

***

” Rose, always rising …”

 

Leaving behind the place with the high walls and the bright less windows , she was …

The light that was absent, the darkness discarded – was giving away in her eyes.

Each obstacle was the figure of a sin, marking the track of the guilty.

She emerged from the narrow street and started walking … seeking an Absolution.

What is left behind dwells in the past – otherwise distorts vision , the sight.

 

Always she was afraid of the bridges , their bodies.

Where fresh joined post there was awe.

Similar to the admiration of birth, like a string of fresh-cut top …

 

Asking the Water and the Witches of the deepest oceans

She claimed to be Done again and they wished to her, while caught in a circle:

 

” Rose, always rising …”